Galeria:
rysunki, foto |
|
rys5,
foto1, rys6i7, |
foto2i3,
foto4, foto5, |
foto6,
foto7, foto8, |
rys8,
foto9 |
|
|
|
KRZEMIONKI
- WSTĘP
Człowiek
prahistoryczny aby przeżyć, musiał nauczyć się wykorzystywać
przyrodę dla swoich potrzeb. Narzędzia, które zaczął
wytwarzać, ułatwiły mu osiągnięcie dominującej roli
w otaczającym środowisku. Do ich produkcji używał
różnych dostępnych surowców naturalnych, takich jak
drewno, kość, róg i kamień. Stosunkowo łatwa obróbka
kamienia oraz jego dostępność przyczyniła się do tego,
że stał się on podstawowym surowcem wykorzystywanym
przez naszych przodków. Ponadto narzędzia z niego
wykonywane odznaczały się dużą trwałością. Świadczy
o tym również fakt, że to właśnie one przetrwały setki
tysięcy lat i stanowią podstawę badań archeologicznych
najdawniejszych pradziejów.
Poznawanie
otaczającego świata odbywało się przez wiele setek
tysięcy lat. Nowe pokolenia przejmując wiedzę swych
przodków wzbogacały ją własnymi obserwacjami. Poznawanie
przyrody pozwoliło ludziom udoskonalić wiele sfer
swojej działalności. Początkowo korzystano ze skał
występujących luźno na powierzchni. Materiał ten był
jednak bardzo często zwietrzały i kruszył się w trakcie
obróbki. Z upływem lat kolejne pokolenia zdobywały
coraz większe doświadczenie w obrabianiu surowców
skalnych, a przede wszystkim krzemienia. Ludzie zauważyli,
że właśnie krzemień najbardziej nadaje się do produkcji
narzędzi, jego charakterystyczny przełam pozwalał
na uzyskanie rozmaitych form o ostrych krawędziach
pracujących. Jednak i krzemienie różniły się jakością.
Obserwacje, przypadkowe odkrycia i pierwsze próby
uzmysłowiły naszym przodkom, że surowiec pochodzący
bezpośrednio ze skały jest o wiele lepszy niż ten
zbierany z powierzchni. Wydobycie krzemieni ze skały
uzależnione było od głębokości jej występowania. Początkowo
wykorzystywano materiał występujący najpłycej. Głębiej
położone złoża zmuszały do zmiany sposobu eksploatacji.
Obok wydobywania krzemieni w jamach wybierzyskowych
niemal jednocześnie wykształca się klasyczne górnictwo
z szybami, podziemnymi korytarzami, wykutymi w litej
skale.
Nieliczne, a zarazem najstarsze ślady związane z wydobywaniem
krzemienia na ziemiach polskich pochodzą ze schyłku
paleolitu i mezolitu. Jednak prawdziwy rozwój górnictwa
przypada na młodsza epokę kamienia - neolit (ok. 4500-1800
lat p.n.e.). Wiązał się on z przemianami, które dokonywały
się na ziemiach leżących na północ od łuku Karpat
wraz z pojawieniem się pierwszych rolników i hodowców.
Przybywali oni z południa (głównie z Moraw i Słowacji)
wraz z nowym sposobem gospodarowania opartym na rolnictwie
i hodowli zwierząt. Charakter gospodarki wytwórczej
wymagał pozyskiwania dogodnych terenów pod uprawę
zbóż. Początki rolnictwa były ściśle związane z żyznymi
glebami występującymi w obrębie dolin rzek. Jednak
z biegiem czasu w celu poszerzania terenów pod zasiewy
neolityczni rolnicy byli zmuszeni do trzebieży zwartych
lasów porastających obszary wyżej położone. Wypalali
je i karczowali. Do tej pracy były im potrzebne odpowiednie
narzędzia - siekiery. Gwałtowne zapotrzebowanie na
dobry surowiec do ich produkcji wpłynęło na szybki
rozwój wydobycia krzemienia w tym czasie. Zjawisko
to zaznaczyło się nie tylko na ziemiach polskich.
W wielu krajach Europy archeolodzy odkryli ślady związane
z prastarym górnictwem. Występują one przede wszystkim
w Europie Zachodniej (Belgia, Francja, Holandia, Niemcy,
Wielka Brytania) i Środkowej (Polska, Węgry). Znane
są także z Białorusi (rys.
1).
Największe kopalnie na kontynencie europejskim odkryto
w Polsce w Krzemionkach koło Ostrowca Świętokrzyskiego
(rys. 2). W tym
obszarze najlepiej zachowała się powierzchnia pola
górniczego. Stanowią ją zaklęśnięcia po zasypanych
otworach szybów oraz hałdy wydobytego z podziemi gruzu
wapiennego.
|
|
*
Opracowane na podstawie "KRZEMIONKI. PRAHISTORYCZNE
KOPALNIE KRZEMIENIA PASIASTEGO Z NEOLITU I WCZESNEJ
EPOKI BRĄZU" Sławomir Sałaciński, Marek Zalewski,
Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa 1987. |
|